RODZINA 500+

INFORMACJA W SPRAWIE USTAWY

z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci

Celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych.

Świadczenie wychowawcze, przysługiwać będzie obywatelom Rzeczypospolitej Polskiej oraz innym osobom, którym na podstawie przepisów wspólnotowych oraz umów międzynarodowych przyznane zostały analogiczne do posiadanych przez obywateli prawa w zakresie świadczeń społecznych. Jednocześnie ustawa warunkuje prawo do świadczenia wychowawczego od zamieszkiwania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres, w którym świadczenie to ma przysługiwać, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej.

Świadczenie wychowawcze - w wysokości 500,00 zł miesięcznie - na drugie i kolejne dziecko w rodzinie, do dnia ukończenia przez dziecko 18 roku życia, przysługiwać będzie: matce, ojcu, opiekunowi faktycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziecka bez względu na wysokość dochodu.

Świadczenie wychowawcze przysługiwać będzie także na pierwsze dziecko, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 800,00 zł.

Jeżeli członkiem rodziny jest dziecko niepełnosprawne, świadczenie wychowawcze przysługiwać będzie na pierwsze dziecko jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty 1 200,00 zł.  

Zgodnie z ustawą, rodzinie zastępczej oraz prowadzącemu rodzinny dom dziecka będzie przysługiwał tzw. „dodatek wychowawczy” w wysokości świadczenia wychowawczego, na każde umieszczone w takiej placówce dziecko w wieku do ukończenia 18. roku życia.

Ustawa umożliwia uzyskanie świadczenia wychowawczego także samotnym rodzicom bez względu na to czy zostało ustalone na rzecz dziecka świadczenie alimentacyjne, przy zachowaniu ogólnych kryteriów dochodowych.

Świadczenie wychowawcze nie będzie przysługiwało, jeżeli: dziecko pozostaje w związku małżeńskim; dziecko zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie albo w pieczy zastępczej, pełnoletnie dziecko ma ustalone prawo do świadczenia wychowawczego na własne dziecko, członkowi rodziny przysługuje za granicą na dziecko świadczenie o podobnym charakterze do świadczenia wychowawczego, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej.

Postępowanie w sprawie świadczenia wychowawczego prowadził będzie wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze lub osoby przez niego upoważnione.

Ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego oraz jego wypłata będzie następować odpowiednio na wniosek matki, ojca, opiekuna faktycznego dziecka albo opiekuna prawnego dziecka, który składa się w urzędzie gminy lub miasta, właściwym ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie wychowawcze.

Wniosek może być składany także drogą elektroniczną za pomocą systemu teleinformatycznego: utworzonego przez ministra właściwego do spraw rodziny, udostępnianego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, albo systemów banków krajowych świadczących usługi drogą elektroniczną spełniających określone ustawą wymogi.

Ustawa określa ponadto reguły postępowania w przypadku wystąpienia zmian mających wpływ na prawo do świadczenia wychowawczego lub pobrania nienależnie świadczenia wychowawczego. W takim przypadku osoba otrzymująca świadczenie wychowawcze zobowiązana będzie do niezwłocznego powiadomienia o tym organu właściwego wypłacającego świadczenie.

Pierwszy okres, na który ustalane jest prawo do świadczenia wychowawczego, rozpoczyna się z dniem wejścia w życie ustawy tj. 1 kwietnia 2016 r. i kończy się dnia 30 września 2017 r. (rokiem kalendarzowym, z którego dochody stanowią podstawę ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego, jest rok kalendarzowy 2014).